Mga palatandaan ng katamaran

1.

Share

SABAW prt2

*Play*

Naglakad na ako pauwi, bitbit ang Mang Inasal na binili, na may kasamang sabaw. Nag-iisip parin, iniisip ang mga nangyari nung bakasyon ko…

 

*Rewind*

Nagkasakit ang anak ko, 3 days sa hospital, at halos walang nangyaring development. Isipin mo nalang ‘yun kung ano ang mararamdaman ng isang nanay o tatay na first time niyang makakabonding ang anak niya tapos ‘yun pa ang nangyari, hindi ko nga alam kung sino ang sisisihin ko eh. Gusto ko sana sisihin si Jose Rizal, wala lang trip ko lang para maiba naman, pero ‘wag nalang dahil wala naman mangyayari. Tsong, wala akong magawa kundi magtanong sa kawalan “ano nangyayari?”

 

After 3 days na walang pagbabago sa anak namin at halos kinalimutan na kami ng tulog. Napagdesisyonan namin ng kabiyak ng puso’t puson ko na lumipat nalang ng ibang hospital. Lumabas kami ng hospital na may planong lumipat kinabukasan, pero parang mas nakabuti sa bata ata desisyon namin dahil kinabukasan ay bumuti na ang pakiramdam niya, kaya hindi na kami natuloy. *Insert Nora Aunor Famous line*

 

Medyo nakahinga ako ng maluwag dahil bumubuti na pakiramdam ng anak ko. 1 week nalang ay luluwas na kami ng Manila para don namin hintayin ang flight namin pabalik ng Saudi. Pero isang tangang araw, habang pinapatulog ko sarili ko at si Akonita at iniisip ko kung saan napunta ang dala namin pera at kung paano makakabayad ng mga nautang namin at kanino ulit uutang, bigla akong nakarinig ng sigaw mula sa baba o ground floor (para social) ng bahay namin, sigaw ng tatay ko.

 

Sigaw ng tatay, “Ding, ang bato, DARNA!!!” joke. Tinawag lang ako, ‘yung tawag na kapag narinig mo, alam mo nang may nangyaring hindi maganda. Halong patambling akong bumaba sa hagdan namin at laking gulat ko…..

 

*Play*

Huminto muna ako sa isang sidewalk vendor, bumili ng isang stick na yosi at sinindihan. *Hitit-buga-hitit-buga-buntong hininga-hitit-buga-buntong hininga-hitit-buga, repeat 3x* Pinagmasdan ko ang mga tao sa paligid ko, mga sidewalk vendors na magdamag na naman sila sa lansangan, mga batang nakahilata sa isang karton na ginawang higaan. Naantig ng kalahati ang puso ko, naisip kong kahit papaano ay medyo angat ako sa kanila, pero parang mas masaya sila sa akin, nangiti ako. Araw-araw silang nakikipag-apir sa pagsubok ng buhay, ako ay ngayon ko lang naranasan ito, ‘yan ang kumalat sa isip ko.

 

Paglingon ko naman sa banda roon, mga night clubs naman nakita ko. May mga babae sa labas, mga babaeng may mga kapangyarihan na makapanghina ng tuhod, hindi ko tuloy maiwasan maantig naman ang puson ko.

 

Iba-iba tayo ng situation sa buhay, at may iba’t ibang paraan ng pagtanggap sa mga pagsubok. *Hitit-buga-hitit-buga*, bakit nagkaganun ang dapat ay masayang bakasyon? Tanong ulit ng aking diwa…

 

*Rewind*

Nakakagulat ang pagtawag sa akin ni Tatay, nagtatakbo na ako pababa ng hagdan, alam ko na kasing may nangyayaring hindi maganda. Tama nga ang hinala ko, sayang nga lang dahil hindi nasamahan ng numero ang hinala ko, tatama na sana sa lotto.

 

“Ano nangyari sa kanya?!!!” tanong ko sa biyanan ko na pati siya ay namumutla din, siguro dahil sa kaba, “Nahulog sa duyan…!!!” mabilis na sagot ng biyanan ko na bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala sa kanyang panganay. Sempre, nag-aalala akong tumabi sa asawa ko na hindi makagalaw dahil sa sakit ng balakang niya. Sa mga oras na ‘yun, hindi ko alam kung papagalitan ko siya o iiyak nalang ako. Nakailang beses ko na kasi siyang sinita sa pesteng duyan na ‘yun, nakailang beses ko na siyang pinagbawalan don na ‘wag sumakay dahil baka mahulog. Pero hindi nakinig sa akin. Sempre, hindi naman expected 'yon.

 

*Play*

“Manong, dalawang tubig po”, sabi ko sa tindero at nakita kong nagliwanag ang kanyang mukha. Kitang-kita ko sa kanya ang pagiging magiliw ng isang Pilipino, sinagot akong nakangiti, “Teka lang po sir”

 

Kapag naitindihan mo na kung gaano kasarap mamuhay sa sariling bansa na hindi mo masyado kailangan ng pera, sobrang hirap ito sa kalooban na lisanin. Muntik na akong hindi bumalik, isang patak lang ng metro ko ay magdedesisyon na akong huwag bumalik.

 

Una, dahil sa anak ko sempre, nagkasakit siya at ramdam ko na parang hindi siya sa akin humihingi ng tulong, masakit ‘yun. Hindi siya sa akin nagpapasaklolo kapag umiiyak o nasaktan o parang hindi siya sa akin nagsusumbong, masakit ‘yun. Pumupunta lang sa akin dahil lang sa familiar ang mukha ko sa kanya hindi dahil sa alam niyang puting dugo ko siya, masakit ‘yon. ‘yung sobrang pag-aalala mo sa kanya pero iba ang hinahanap niyang tao, masakit ‘yun. Sa iba siya humihingi ng saklolo, masakit ‘yun. Sa iba siya tumatahan, masakit ‘yun. Malayo ang loob sa amin, sobrang double masakit ‘yun.

 

Ngayon, tell me kung kaya mong ipagpalit sa salapi ang pagmamahal ng iyong anak? Maganda nga ang buhay ninyo, wasak ka naman sa anak mo. Magandang kinabukasan para sa kanya? Wala sa salapi ‘yon, nasa pagmamahal at pag-aaruga.

 

‘yan ang paniniwala ko, pero bakit babalik parin ako sa gitnang silangan? Tanong ko sa aking sarili.

 

*Rewind*

Limang araw nalang ay luluwas na kami ng Manila, pero ang asawa ko hindi makagalaw. Sobrang nag-aalala kaming dalawa, hindi lang para sa sarili namin kundi para sa mga taong umaasa sa amin. Paano kung hindi na siya makalakad, paano na sila? Paano kung hindi na siya tanggapin sa work niya pagbalik niya dahil hindi na siya capable, paano na sila? Paano na ang sabaw sa hapagkainan? Kakayanin ko ba sila lahat, kakayanin ko bang makapagprovide ng sapat na sabaw?

 

Sa araw na 'yon mismo, dinala ko siya sa isang manghihilot. Kinabukasan nagpa-x-ray naman, at buti nalang walang fracture sa kanyang mga boto. Ayon sa x-ray niya, nabugbog lang daw ang laman o namilipit lang ang mga ugat, na stretch masyado, ayon sa doctor na may sakit ata dahil panay ang pag-ubo at may galis sa kanyang kamay, eow. Parang gusto kong sabihan si Doc ng, “Doc. Excuse your ubo and watch your own galis pls!”

Itutuloy ulit....bwehehehe.

Share

SABAW

Intro

Hindi ko alam kung bakit yan ang title, trip-trip lang talaga minsan ang mga desisyon natin sa buhay.

*Play* 

Nagba-back read ako sa aking nakaraan sa tuwing may nangyayaring hindi maganda (sa akin) o ‘yung sinasabi nilang kamalasan. Naniniwala kasi ako na maiitindihan mo ang pangyayari o nangyari o nangyayari sa kasalukoyan sa pamamagitan ng pagbasa sa (iyong) nakaraan.

Halimbawa, naglalakad ako sa isang park tapos biglang makakaapak ng dumi ng aso o para mas cool ay gawin natin tae ng tao. Magtataka na ako nun. Ano nangyari, oh GOD why me? ganyan. Tapos, mag-iisip na ako kung ano ba ang nangyari at nakaapak ako ng tae ng tao, ano ba ginawa kong mali sa mga nakalipas na oras o kahapon o kanina lang? Alin sa paa ko ang unang naihakbang ko palabas ng bahay? Nakalimutan ko ba maglagay ng deodorant? Ano ulam ko kanina? Etc…ganyan ginagawa ko, hanggang sa makahugot ako ng alaala sa akin isipan, na isang pangyayari o isang bagay na ginawa ko o hindi ko ginawa, at don ko isisisi ang nangyaring hindi maganda o kamalasan sa akin. Mas cool ‘yun kesa ibang tao ang sisisihin ko.

Tapos, maiitindihan ko na ang nangyari sa akin. Mapapabuntong hininga nalang ako sa isang tabi o habang naglalakad sabay banggit ng, “haaaaayyyyyyyyy…kaya pala, buwesit!”

~~~~~~

Kakabalik ko lang galing bakasyon. Pagdating ko palang dito ay isa lang ang sumasalubong sa akin na tanong mula sa mga kaibigan, hindi kaibigan, nagpapanggap na kaibigan at mga guni-guning kaibigan, ito’y ang tanong na “Kamusta ang bakasyon? Pasalubong”

Minsan gusto kong ikwento ang totoong nangyari pero dahil sa galing nga ako sa bakasyon, expected na nilang masaya ako at sasabihing kong “Pare, ang saya ng bakasyon ko grabe, kaso bitin talaga, gusto ko sana magextend ng bakasyon ko kaso naubosan na ako ng pera na pinaghirapan ko iponin sa loob ng isang taon o dalawang taon, tapos lulustayin lang sa loob ng isang buwan, ito mga pasalubong niyo”

Punong-puno ng drama ang saloobin ng mga ofw (karamihan), kaya ayaw kong magdagdag pa ng isa pang malungkot na kwento sa kanila. Sempre, isasagot ko ang expected na sagot sa tanong nila, “Ayos lang pare, bitin! At walang pasalubong, kuwento lang marami ako ngayon”

~~~~~~

Nalaman ko na hindi pala lahat ng “bakasyon” ay masaya, tulad ng hindi lahat pala ng porn ay nakakautog. Minsan kailangan natin magdaan sa isang pagsubok o maligo ng pagsubok para maisip o mabigyan pansin natin ang mga nagawa natin sa nakaraan na akala natin ay ayos lang o wala lang. Hindi porke’t nakaraan na kasi ay kakalimutan mo na. Sabi nga ni Adress Bonifacio, ang taong hindi marunong lumingon sa pinanggalingan ay kulang ng sense of direction.

Siguro may idea kana na hindi naging maganda ang bakasyon ko. Oo, nagkaletse-leche ang bakasyon ko…sa huli, maraming nangyaring hindi ko gusto at hindi sinasabi sa aking horoscope, bwesit, kasinungalingan ang lucky numbers, hindi ako tumama sa lotto.

~~~~~~

*Play* 

October 16 ng gabi, bandang alas nuwebe, sa may Roxas boulevard, nagpapahinga kami ni Heaven sa isang hotel na gusto ko nang kalimutan at gusto kong murahin ang taxi driver dahil doon kami dinala, pangeeeeeeeeeet ang hotel na ‘yun, pero in fairness sobrang mababait ang mga staff don, as in keep the change talaga ang sobra sa kabaitan nila . 

Kinabukasan nun ay flight na namin pabalik dito sa KEY IS A. Lumabas muna ako para bumili ng pang haponan namin sa Mang Inasal, walang restaurant sa magaling na hotel na ‘yun, oo. “Kuha ka ng sabaw sa kanila” Utos ni Kumandar, “Sige” sagot ko na parang alipin na nautosan ng isang reyna.

Habang naglalakad ako ay inisa-isa ko sa aking isip ang mga nangyari at pinaglakbay dito ang tanong na, “Ano ang nangyari at bakit nagkamalas-malas ang bakasyon namin?”

*Rewind* 

September 22, 2012, dumating ako ng pilipinas na halos magsuka ng kasiyahan dahil sa pag-uumapaw nito sa buong katawan ko, punong-puno ako ng ligaya sa mga oras na 'yun. Lahat ng senses ko sa katawan ay nakakaramdam ng pagkasabik sa lupang sinilangan, ang saya lang ng pakiramdam, kunti nalang ay mapapantayan ang kasiyahan dulot ng orgasm ng tao.

Okay naman ang umpisa ng bakasyon, nakipagkita ako sa isang kaibigan na magte-take ng bar exam, masaya ang pagtatagpo, nagkawentohan habang kumakain. Good luck parekoy. Tapos kami ni Heaven ay laging magkahawak kamay at namamasyal na may peeeerrrraaaaaaaaaa. Kinabukasan ng hapon, nakipagkita naman sa mga blogger friends, masaya ulit. 

*Pause* 

Hi to Bino, ‘yung mouse mo sa sunod ulit, hehe. 

Khanto, ang hinhin mo p’re, nahiya me sa’yo. 

Mj, seksi mo naman, lupet, *Sipol*. 

Jaid, patikim ng luto mo minsan.

Rap, nice meeting you pare.

And Al, ingat noy.

*Play* 

Sa loob ng Mang Inasal. Nasa tapat na ako ng counter. Tinanong ako ng babae kung ano orders ko, sabi ko, “Isang bangus sisig at isang pecho, tapos dalawang extra rice”, “May libreng sabaw?” biglang tanong ko sa kanya. Sumagot ng oo, sumagot naman ako ng, “Sige damihan mo ah”, sinabi ang presyo na babayaran ko, inulit ko sa kanya na damihan ang sabaw, oo daw nilagay na daw niya sa resibo. Iniabot ko ang pera. Binigay ang sukli ko kasama ang resibo. Binasa ko ang resibo nandon nga at nakasulat ang “Padamihan ng sabaw”, ayos!

Naupo ako sa isang bakanteng lamesa at muling nag-isip…

*Rewind*

September 24, 2012. Umuwi na kami ng Mindanao na halos magtae na ako ng kaligayahan, dahil walang mapaglagyan ang kasiyahan namin. Unang pagkikita namin ng anak ko after one year, at sa kabilang banda'y malungkot ako dahil unang pagkakataong umuwi akong hindi ko nakita ang nanay ko, hinding-hindi ko na makikita pa muli dito sa planetang Earth.

Dumating ako ng bahay na hindi ko alam kung tatae ako ng kaligayahan o magsusuka ako ng kalungkotan. Magkahalo ang lungkot at ligaya, may kunting patak ng pagkasabik sa dating pamumuhay sa pilipinas ang emosyon ko, halohan natin ng isang sandok ng pagnanais na makapagpahinga dahil sa isang taon pagtatrabaho sa isang bansa. Lahat ng iyan ay ginagahasa ako, sa isip, sa puso, sa damdamin, at sa lahat sa mga oras na 'yun.

Ang nangyari ay tumatawa ako kayakap ang anak ko, maya’t maya ay hinahagod na nila ang likod ko dahil humihikbi naman ako dahil naaalala ko ang nanay ko, repeat 25x.

*Play*

Nakuha ko na ang inorder ko sa Mang Inasal, nakangiti akong pauwi ng hotel, sabi ko sa aking sarili, matutuwa si Heaven, mahilig ‘yun lumangoy sa sabaw kapag kumakain, sa inorder kong sabaw, siguro puwedi pa siya maglaba ng mga underwear namin. 

Itutuloy…

Share

Sa Disyerto...may Arabo, tupa, kamelyo at kung anu-ano pa.

Farmville

Bihira lang ako matuwa sa mga pinupuntahan o napupuntahan ko dito sa Saudi Arabia. Hindi gaano kasi kaaya-aya ang mga pasyalan dito, o talaga lang hindi ko maenjoy dahil nasanay na ang katawan ko sa klaseng ligaya na naidudulot ng mga pasyalan sa Pilipinas. Magaganda din naman ang mga malls dito at ilan pasyalan. Pero hindi enjoy ang paggala sa mga ito. Para kasing laging may kulang sa pamamasyal mo. Paano kasi, hindi buo ang loob mo, laging may halong pag-aalala na kumakalog-kalog sa’yong dibdib, pag-aalala na baka masita ka o baka mapagtripan, oo, powertrip minsan o kadalasan ang mga arabo *Insert mura*, kailangan laging maingat ka dito, alerto 24 oras dahil hindi natutulog ang balita, baka maibalita ka din. Dito nagkakaroon ng matinding silbi at kahalagahan ang salitang “Ingat”, kung sa atin ay klase lang ng pagpapaalam ang salitang “Ingat”, dito'y ang salitang ingat ay parang condolence na, advance condolence. Ingat!

Kahapon inimbeta kami ng manager ng maintenance ng kompanya na pinapasokan ko para “pumasyal” sa kanyang farm, kasama ang ibang arabo na ka-officemates o colleagues. Akoni, si Khalid (Darrel ang tunay na ngalan dahil isa isang converted muslim) at si Ismael (Jun naman sa kanya, isa ding converted muslim (?)) ang maswerteng mga pinoy na makakasalamuha ang isa sa mga may matataas na position dito sa company namin. Nung una, nag-alinlangan ako sumama, naisip ko na boring ‘yun, ano naman pag-uusapan namin ng mga arabo na ito? ano naman gagawin ko sa gitna ng disyerto, sa isang napakainit na farm ng mga camels, makakausap ko ba ang mga ito at ipapaliwanag sa akin ang magulong love life ni John Llyod at bakit nila kayang tumagal ng isang linggo sa disyerto na walang tubig?  Wala naman gaano gagawin don eh, magpapicture lang katabi ang camel na mala-Angelina Jolie at Sunshine Cruz ang lips? Tapos yun na, ganun lang yun, wala na, uwian na pagkatapos kumain ng mamantikang kanin at makolesterol na karne, tsh…madudumihan lang ako don ng alikabok, sayang ang maintenance sa kaisa-isa kong capital, ang mukha ko. Pero dahil sa naka-oo na ako sa imbetasyon din ni Khalid na sumama, piniga ko ang aking puso para katasin ang pagnanasang “pumasyal” sa isang farm, yeah, dedicated ang trip ko na ‘yun kay Khalid.

Mag-aalas 4 pm na ng hapon nang umalis na kami sa opis, at tulad ng inaasahan ko, isang napakahabang-boring-nakakaantok na biyahe. Kung makakapagsalita lang siguro ang puwet ko, baka pinagmumura na ako sa mga oras na ‘yun. Makalipas ang isang dekada at bago pa maging hugis tabla ang puwet ko, at magkaroon ito ng boses, sa wakas dumating na kami. Tinatahak ng sinasakyan namin ang isang malawak na disyerto. Wow, sa mga oras na ‘yun nakalimutan ko na ‘yung reklamo ko sa pupuntahan namin. Ang ganda pala, hindi ko maiwasan umandar ang utak ko. Nagmistulang isang sinehan na naman ang isip ko, wala akong makita kundi ang imahinasyon ko. Wow, nasa disyerto ako, feeling ko ako si scorpion king na nakikipaglaban sa mga taong alikabok, at sumisigaw ng “Nasaan ka Rizaldooooo…, magpakita ka!!!” Naisip ko din na ano kaya kung ma-stranded ako sa gitna ng disyerto kasama si Solenn Heudjakdjfalff (ang landi ko, pero wait...)? ‘yung walang pagkain, walang tubig at magkahalo sa katawan namin ang matinding gutom at uhaw? Isang sulosyon naisip ko, kakainin ko si Solemn, kakatain at ibibilad sa araw para gawin daing.  Ano kaya ang lasa ng tao, mas masarap kaya ito kapag niluto o wala parin dadaig sa sarap kapag kinakaing hilaw ito? Gets mo?

Bago maging Rated XXX o Horror ang imahinasyon ko kay Solenn Haesuff ay dumating na kami sa farm. May pagbabago akong naramdaman sa akin sarili, kakaiba ang lugar, parang at home na at home ako. Disyerto, may mga tupa, mga Camels, maalikabok, madumi, amoy tae, at may nagkalat na dayami. Feeling ko o siguro isa akong tupa o camel sa nakaraan buhay ko, LOL.

Magiliw sa amin ang mga kasamang arabo, for the first time nakaramdam ako ng pagiging hospitable nila, medyo nabawasan ang takot at pagkamuhi ko sa pag-uugali nila, tao din naman pala sila, lumalandi din. Mga bossing namin sila, pero hindi kami hinahayaan na tumulong sa kanila. Sabi nga ng isa sa kanila, “Nasa labas tayo ngayon, wala tayo sa trabaho, pantay-pantay tayo ngayon.” How touching diba? Ang humble lang, nakakainlove. Pero bilang isang Pilipinong galing sa third world country, di parin mawawala sa atin ang pagiging matulongin lalo na sa mga nakakatanda. *May sumigaw ng I am Proud to be a Filipino*

Pinakita at pinagyabang sa amin ang isa sa katangian ng isang nanay na Camel. Hindi pala ito tulad ng isang baka na may anak na pinapadede. Ang baka makikita mong parang sasabog na ang dede nito dahil sa gatas, punong puno ito at kung gagatasan mo kelangan mo lang pisilin ang dodo, yun na, sisirit na ang gatas or kung trip mo ay direkta kana domudo sa cow, makidodo karin hayop ka. Sa Camel, hindi mo makikitang matambok ang dede nito, normal lang, small tits lang ang peg. Kung gusto mong kumuha sa gatas nito, ang gagawin mo lang ay ilapit ang anak, instant nang magkakaroon ng gatas ang dodo, how amazing diba? Kapag katabi ang anak pinapababa ang gatas sa dodo, wow.

Isa sa nagpakulay sa adventure namin ‘yun ay ang paraan ng pagluluto nila, oh yeah, so kakaiba. Parang nililibing nila, unang gagawin ay magsusunog ng mga kahoy sa isang drum na nakabaon sa lupa. Hihintayin ito hanggang sa maging nagbabagang uling. Habang hinintay na maging “baga” ang kahoy, inihahanda at tinitimplahan narin ang bigas at karne ng tupa.  Pagkatapos ay may triangle na ilalagay sa loob ng drum, don ipapatong ang bigas para hindi direkta sa baga ng apoy, sunod ay ang karne, nakalagay ito sa parang basket na bakal, may mga butas-butas siyempre, para ang katas nito ay tumulo sa kanin. Langya, nahihirapan ako e-explain, iiwan ko nalang sa utak ninyo.

Pag-aralan mo nalang itong diagram na ginawa ko.

CLICK MO PARA MATABUNAN MUKHA MO

Ito na resulta

Isa pa sa nagpaganda lalo sa paglalakbay namin yun ay ang kagandahan ng gabi, hindi malamig ang simoy ng hangin, tamang timpla lang, kaya sobrang sarap magrelaks. 7:17 pm habang hininitay maluto ang haponan namin ay tumambay muna kami sa isang bilog na parang intablado, may carpet dito at mga foam at matitigas na hugis unan. Ang sarap humilata habang pinagmamasdan ang kalangitan na punong puno ng bituin, parang nakahubad ang gabi, ang sarap magpasakop, ang sarap yakapin ito at matulog.

Matagal na panahon bago ko napagmasdan ulit ang nakakaakit na hitsura ng kalangitan, hindi ko na nga matandaan kung kelan ako huling nakipagtitigan at nakipagngitian sa mga bituin. Hindi ko na naman tuloy maiwasan ang mag-isip. Sa sobrang ganda ng nakikita ko, nagrambolan ang mga pangarap sa akin isip, mga pangarap na nagpapangiti sa akin at nagbibigay pag-asa. Nalilito ako tuloy kung ano ang pipiliin ko o alin ang uunahin ko. Ang sarap mangarap ng gising sa ganun situation.

Sa bawat paglalakbay sa buhay natin, may mga narereliazed at natutunan tayo. Sa paglalakbay na ‘yun, natutunan kong ibalik ang aking sarili sa nakaraan, hindi ko na kailangan pangarapin pa ulit na sana mayroon time machine na magbabalik sa akin sa nakalipas. Sapat na pala ang kakayahan ng atin utak na ibalik tayo rito. Maayos natin ang mga pagkakamaling nagawa natin nun, maayos natin sa kasalukoyan ngayon.

…at, at, at, hindi ko na alam kung paano ko ‘to tataposin. Biglang dumating si Loki at gustong sakopin ang buong middle east dahil nauubosan na sila ng supply ng langis sa kanilang planeta, pero dumating si Panday at Zuma, nakipaglaban sila kay loki hanggang sa tumawag na sila ng reinforce sa mga avengers dahil hindi nila kaya kapangyarihan nito. Si HULK at Thor lang ang dumating, sinabihan ng “Smash” si HULK ni Thor na ikinatuwa naman ng gago. Dinampot si Loki at pinaghahampas sa buhangin tapos ay hinagis sa kalawakan, at bumagsak sa akin.

THE END

Ang "Maikling kwentong" ito ay kalahok para sa ikaapat na Sarangola Blog Awards, kung hindi madidisqualified.

*Mga sponsors ata mga 'yan.

Share