Sa Disyerto...may Arabo, tupa, kamelyo at kung anu-ano pa.

Farmville

Bihira lang ako matuwa sa mga pinupuntahan o napupuntahan ko dito sa Saudi Arabia. Hindi gaano kasi kaaya-aya ang mga pasyalan dito, o talaga lang hindi ko maenjoy dahil nasanay na ang katawan ko sa klaseng ligaya na naidudulot ng mga pasyalan sa Pilipinas. Magaganda din naman ang mga malls dito at ilan pasyalan. Pero hindi enjoy ang paggala sa mga ito. Para kasing laging may kulang sa pamamasyal mo. Paano kasi, hindi buo ang loob mo, laging may halong pag-aalala na kumakalog-kalog sa’yong dibdib, pag-aalala na baka masita ka o baka mapagtripan, oo, powertrip minsan o kadalasan ang mga arabo *Insert mura*, kailangan laging maingat ka dito, alerto 24 oras dahil hindi natutulog ang balita, baka maibalita ka din. Dito nagkakaroon ng matinding silbi at kahalagahan ang salitang “Ingat”, kung sa atin ay klase lang ng pagpapaalam ang salitang “Ingat”, dito'y ang salitang ingat ay parang condolence na, advance condolence. Ingat!

Kahapon inimbeta kami ng manager ng maintenance ng kompanya na pinapasokan ko para “pumasyal” sa kanyang farm, kasama ang ibang arabo na ka-officemates o colleagues. Akoni, si Khalid (Darrel ang tunay na ngalan dahil isa isang converted muslim) at si Ismael (Jun naman sa kanya, isa ding converted muslim (?)) ang maswerteng mga pinoy na makakasalamuha ang isa sa mga may matataas na position dito sa company namin. Nung una, nag-alinlangan ako sumama, naisip ko na boring ‘yun, ano naman pag-uusapan namin ng mga arabo na ito? ano naman gagawin ko sa gitna ng disyerto, sa isang napakainit na farm ng mga camels, makakausap ko ba ang mga ito at ipapaliwanag sa akin ang magulong love life ni John Llyod at bakit nila kayang tumagal ng isang linggo sa disyerto na walang tubig?  Wala naman gaano gagawin don eh, magpapicture lang katabi ang camel na mala-Angelina Jolie at Sunshine Cruz ang lips? Tapos yun na, ganun lang yun, wala na, uwian na pagkatapos kumain ng mamantikang kanin at makolesterol na karne, tsh…madudumihan lang ako don ng alikabok, sayang ang maintenance sa kaisa-isa kong capital, ang mukha ko. Pero dahil sa naka-oo na ako sa imbetasyon din ni Khalid na sumama, piniga ko ang aking puso para katasin ang pagnanasang “pumasyal” sa isang farm, yeah, dedicated ang trip ko na ‘yun kay Khalid.

Mag-aalas 4 pm na ng hapon nang umalis na kami sa opis, at tulad ng inaasahan ko, isang napakahabang-boring-nakakaantok na biyahe. Kung makakapagsalita lang siguro ang puwet ko, baka pinagmumura na ako sa mga oras na ‘yun. Makalipas ang isang dekada at bago pa maging hugis tabla ang puwet ko, at magkaroon ito ng boses, sa wakas dumating na kami. Tinatahak ng sinasakyan namin ang isang malawak na disyerto. Wow, sa mga oras na ‘yun nakalimutan ko na ‘yung reklamo ko sa pupuntahan namin. Ang ganda pala, hindi ko maiwasan umandar ang utak ko. Nagmistulang isang sinehan na naman ang isip ko, wala akong makita kundi ang imahinasyon ko. Wow, nasa disyerto ako, feeling ko ako si scorpion king na nakikipaglaban sa mga taong alikabok, at sumisigaw ng “Nasaan ka Rizaldooooo…, magpakita ka!!!” Naisip ko din na ano kaya kung ma-stranded ako sa gitna ng disyerto kasama si Solenn Heudjakdjfalff (ang landi ko, pero wait...)? ‘yung walang pagkain, walang tubig at magkahalo sa katawan namin ang matinding gutom at uhaw? Isang sulosyon naisip ko, kakainin ko si Solemn, kakatain at ibibilad sa araw para gawin daing.  Ano kaya ang lasa ng tao, mas masarap kaya ito kapag niluto o wala parin dadaig sa sarap kapag kinakaing hilaw ito? Gets mo?

Bago maging Rated XXX o Horror ang imahinasyon ko kay Solenn Haesuff ay dumating na kami sa farm. May pagbabago akong naramdaman sa akin sarili, kakaiba ang lugar, parang at home na at home ako. Disyerto, may mga tupa, mga Camels, maalikabok, madumi, amoy tae, at may nagkalat na dayami. Feeling ko o siguro isa akong tupa o camel sa nakaraan buhay ko, LOL.

Magiliw sa amin ang mga kasamang arabo, for the first time nakaramdam ako ng pagiging hospitable nila, medyo nabawasan ang takot at pagkamuhi ko sa pag-uugali nila, tao din naman pala sila, lumalandi din. Mga bossing namin sila, pero hindi kami hinahayaan na tumulong sa kanila. Sabi nga ng isa sa kanila, “Nasa labas tayo ngayon, wala tayo sa trabaho, pantay-pantay tayo ngayon.” How touching diba? Ang humble lang, nakakainlove. Pero bilang isang Pilipinong galing sa third world country, di parin mawawala sa atin ang pagiging matulongin lalo na sa mga nakakatanda. *May sumigaw ng I am Proud to be a Filipino*

Pinakita at pinagyabang sa amin ang isa sa katangian ng isang nanay na Camel. Hindi pala ito tulad ng isang baka na may anak na pinapadede. Ang baka makikita mong parang sasabog na ang dede nito dahil sa gatas, punong puno ito at kung gagatasan mo kelangan mo lang pisilin ang dodo, yun na, sisirit na ang gatas or kung trip mo ay direkta kana domudo sa cow, makidodo karin hayop ka. Sa Camel, hindi mo makikitang matambok ang dede nito, normal lang, small tits lang ang peg. Kung gusto mong kumuha sa gatas nito, ang gagawin mo lang ay ilapit ang anak, instant nang magkakaroon ng gatas ang dodo, how amazing diba? Kapag katabi ang anak pinapababa ang gatas sa dodo, wow.

Isa sa nagpakulay sa adventure namin ‘yun ay ang paraan ng pagluluto nila, oh yeah, so kakaiba. Parang nililibing nila, unang gagawin ay magsusunog ng mga kahoy sa isang drum na nakabaon sa lupa. Hihintayin ito hanggang sa maging nagbabagang uling. Habang hinintay na maging “baga” ang kahoy, inihahanda at tinitimplahan narin ang bigas at karne ng tupa.  Pagkatapos ay may triangle na ilalagay sa loob ng drum, don ipapatong ang bigas para hindi direkta sa baga ng apoy, sunod ay ang karne, nakalagay ito sa parang basket na bakal, may mga butas-butas siyempre, para ang katas nito ay tumulo sa kanin. Langya, nahihirapan ako e-explain, iiwan ko nalang sa utak ninyo.

Pag-aralan mo nalang itong diagram na ginawa ko.

CLICK MO PARA MATABUNAN MUKHA MO

Ito na resulta

Isa pa sa nagpaganda lalo sa paglalakbay namin yun ay ang kagandahan ng gabi, hindi malamig ang simoy ng hangin, tamang timpla lang, kaya sobrang sarap magrelaks. 7:17 pm habang hininitay maluto ang haponan namin ay tumambay muna kami sa isang bilog na parang intablado, may carpet dito at mga foam at matitigas na hugis unan. Ang sarap humilata habang pinagmamasdan ang kalangitan na punong puno ng bituin, parang nakahubad ang gabi, ang sarap magpasakop, ang sarap yakapin ito at matulog.

Matagal na panahon bago ko napagmasdan ulit ang nakakaakit na hitsura ng kalangitan, hindi ko na nga matandaan kung kelan ako huling nakipagtitigan at nakipagngitian sa mga bituin. Hindi ko na naman tuloy maiwasan ang mag-isip. Sa sobrang ganda ng nakikita ko, nagrambolan ang mga pangarap sa akin isip, mga pangarap na nagpapangiti sa akin at nagbibigay pag-asa. Nalilito ako tuloy kung ano ang pipiliin ko o alin ang uunahin ko. Ang sarap mangarap ng gising sa ganun situation.

Sa bawat paglalakbay sa buhay natin, may mga narereliazed at natutunan tayo. Sa paglalakbay na ‘yun, natutunan kong ibalik ang aking sarili sa nakaraan, hindi ko na kailangan pangarapin pa ulit na sana mayroon time machine na magbabalik sa akin sa nakalipas. Sapat na pala ang kakayahan ng atin utak na ibalik tayo rito. Maayos natin ang mga pagkakamaling nagawa natin nun, maayos natin sa kasalukoyan ngayon.

…at, at, at, hindi ko na alam kung paano ko ‘to tataposin. Biglang dumating si Loki at gustong sakopin ang buong middle east dahil nauubosan na sila ng supply ng langis sa kanilang planeta, pero dumating si Panday at Zuma, nakipaglaban sila kay loki hanggang sa tumawag na sila ng reinforce sa mga avengers dahil hindi nila kaya kapangyarihan nito. Si HULK at Thor lang ang dumating, sinabihan ng “Smash” si HULK ni Thor na ikinatuwa naman ng gago. Dinampot si Loki at pinaghahampas sa buhangin tapos ay hinagis sa kalawakan, at bumagsak sa akin.

THE END

Ang "Maikling kwentong" ito ay kalahok para sa ikaapat na Sarangola Blog Awards, kung hindi madidisqualified.

*Mga sponsors ata mga 'yan.

Share