Bagahe ng isang OFW

Sa loob ng NAIA terminal, nakatayo ako, hawak ang isang trolley bag na kulay pula, at pasan ang kulay pula din na bag pack. Kulay dugo, parang sumisimbolo sa akin na nagdurugo ang puso ko sa mga oras na ‘yun dahil sa daladala kong sangkatutak na kalungkotan. Tatlo ang dala kong bagahe, isang kulay pula na trolley bag, isang kulay pula na bagpack at isang nagdurugong damdamin dahil sa kalungkotan. Sa tatlong bagahe na dala ko, alam mo na kung alin ang pinakamabigat.

Habang nakatayo ako, huminga muna ako ng malalim saka tiningnan ang aking relo, lagpas alas 10 na ng umaga, mahigit dalawang oras pa bago ang aking flight. Nilakbay ng aking paningin ang loob ng paliparan, ang daming tao, karamihan ay aalis din tulad ko na may dala-dalang bagahe ng isang OFW, ang kalungkotan bag.

May mga nakapila sa kilohan ng bagahe, ung iba nakaupo lang na parang tanga, ung iba nasa isang sulok nagpupunas ng luha, ung iba may kausap sa telepono at umiiyak/tumatawa. Karamihan sa kanila ay aalis din papuntang ibang bansa para doon magtrabaho, pero gaano din kaya kabigat ang kanilang bagahe ng isang OFW?

Huminga ulet ako ng malalim, nag-ayos ng aking polo na kulay blue, nagpapahiwatid na naman ng kalungkotan “I am so blue…” pero hindi ako si Agua Bendita. Hinatak ko ang aking trolley bag at lumapit sa mga taong nakapila, nakipila narin ako. Dahil sa bagal ng pag-usad ng pila naisip ko tuloy ang aking pamilya, nalungkot ako lalo “Isang taon na naman ako mawawalay sa inyo” sa isip ko. Naramdaman ko lalong bumigat ang dala-dala kong kalungkotan, huminga ako ulet ng malalim, pero sa pagkakataon ‘yun hindi na nakuha sa pag-exhale at pag-inhale lang, lalo pang bumigat hangang sa naramdaman kong lumalabas na ang excess baggage kong kalungkotan sa aking mga mata.

Sinbilis ni FPJ sa pagbunot ng baril ang paghugot ko sa aking panyo, amang-panot-naman-oh!!! kulay blue rin ang aking panyo, kalungkotan ang pinapahiwatig ng aking polo at panyo. Nagpunas ako ng likido sa aking mga mata, sininghot ang sipon na kanina pang excited lumabas at dinilaan idiniin ang panyo sa aking mga mata, 100% cotton kasi, super absorber. “Excuse me sir” biglang dinig ko habang nakadiin parin ang panyo sa aking mata. Pagtanggal ko sa panyo, nakita kong nakatingin sa akin ang babae, nag-smile (landi-smile) ako sa kanya, binuhat ko ang aking trolley at nilagay sa kilohan nasa harap niya. 14.7 kilos, ang gaan, pero pakiramdam ko sobrang bigat ng dala ko, sobrang bigat ng bagahe ko.

“Wala ba kayong kilohan para sa kalungkotan?” tanong ko sa babae, nakakunot-noo tinitigan ako na parang nagtatanong, at parang pilit na kinukuha kung ano ang ibig kong sabihin. Kaya bago lumabas sa butas ng ilong niya at taenga niya ang kanyang utak, nagsalita ako. “Joke lang ‘yun, pero sana talaga may kilohan para sa dala namin bagahe na kalungkotan at sana may limit din ang madadala namin para tama lang ang hirap na mararamdaman namin sa ibang bansa”, natawa lang ung babae, nagkatitigan kami hanggang sa magdikit ang aming mga labi, hehehe, syempre dyok lang ‘yan.

End of part 1

“Sana may kilohan ng kalungkotan, para limitado din ang nadadala/baon namin lungkot sa ibang bansa.”

Akoni

Share