ANG OKASYON: Sa piling ng mga bagong kapamilya

Nabanggit ko na ata sa ibang blog na hindi ako mahilig umattend sa mga okasyon. Basta maraming tao lalo na kung mga kamag-anak. Hindi ko alam kung dahil nahihiya lang ako o talaga lang may issue ako noon at ang arte ko lang.

“Paano kana kapag wala na kami kung wala kang kakilala sa mga kamag anak natin o hindi ka nila kilala?” ‘yan ang laging linya sa akin ng tatay kong may mukhang pinaghalong Vic Vargas at Dante Rivero at kunting George Estregan sa tuwing pinipilit niya akong sumama sa isang pagtitipon.

Nasanay na kasi akong laging natambay sa bahay, kaya mas nagustohan ko ‘yun. Laging may time limit ang paglalaro sa labas, may curfew. 5:30pm to 6:00pm dapat nakadapo na ako sa bahay at tumitilaok na, parang manok lang.

May mga kinikimkim akong dahilan noon (o hanggang ngayon) kaya ayaw ko pumunta sa mga okasyon, lalong lalo na kung kamag anak ang magtitipon-tipon or isang family reunion.

1. Hindi ako sanay o nahihiya/natatakot akong makihalubilo sa mga rich kids – Mga bully sila. Nasa 6 taon gulang ata ako noon nang mapagtripan ako ng mga bata sa pinuntahan namin, mga kamag anak namin na mayayaman. Kinuha nila yung baril-barilan ko na gawa sa kawayan at mga goma ko, pati mga jolens magdangal ko. Wala akong nagawa kundi umiyak nalang, isipin mo nalang kung anong truma ang aabotin ng isang bata kapag igawaan mo ng kayaman (mga laruan), masaklap parekoy. Mula noon sinumpa ko na ang mga rich kids, dapat silang mabura sa planetang Earth, sila ay mga sugo ng kadiliman, sa isip ko.

2. Bata palang ako, alam ko nang cute ako. Pero dahil dugyot ako at pobre, walang pumapansin sa akin. Alam mo ‘yun? ‘yung confident ka na ang pogi mo, tapos hindi ka pinapansin? Walang pipisil sa bisngi mo? Mga bulag ba sila? Sila ang sumugo sa mga rich kids para gulohin ang mundo namin mga batang X.

3. Ayaw kong naa-out of place, taga earth din ako pero kapag nasa isang okasyon ako, feeling ko nasa ibang planeta ako. Ayaw ko nang ganun feeling, pakiramdam ko isa akong alien.

4. May diperensya ang tiyan ko, lagi ako natatae sa mga okasyon. Nananadya ata.

5. Laging may pagyayabang sa mga okasyon, hindi ko namamaster ‘yun. Lahat ng tao ay may yabang katawan, may oras at panahon na ayos lang gamitin ito, ayos lang magyabang. Pero ako, kahit may oras na ayos lang magyabang, wala talaga akong maipagyabang. Pabangohan lang ng kili-kili ang kaya ko.

6. Ayaw kong naja-judge. Mas gusto kong laitin nalang. Parehas lang ata yan.

Ang pinakamatindi sa lahat…

7. “’Tay, hindi ba pinsan mo mga ‘yun, mga tito ko?” Pekpeksman na kulay pink tandang tanda kong tanong ko kay tatay na may mukhang pinaghalong Vic Vargas at Dante Rivero at may kunting George Estregan. Oo, ang sagot sa akin ni tatay na may mukhang pinaghalong Vic Vargas at Dante Rivero t may kunting George Estregan? “Eh bakit hindi kayo pinansin, dinaanan lang tayo?” Tanong ko ulit. “Anak, kasi mga mayayaman mga ‘yun” ‘yan ang sagot niya sa akin.

Nasaktan ako, sa murang isipan at katawan ay nalaman ko na kung gaano kalayo ang agwat ng langit at lupa.

Mahal ko ang tatay ko, kaya bilang isang bata na sinasamba ang power rangers, maskman at bioman, sempre kakampi at ipagtatanggol ko ang tatay ko. Mula noon ay iba na ang natamin sa isip ko, nagkaroon na ako ng takot at hinanakit sa mga mayayaman sa pamilya namin o kahit sa ibang tao, pare-pareho sila. Hanggang ngayon ay dala-dala ko parin ‘yun, kaya nangako akong balang araw, balang araw tatama din ako sa lotto at kung hindi man ako swertehin sa mundong ito, balang araw ay mamatay din kaming lahat.

Pero ngayon narealized ko na kasalanan ‘yun ng tatay ko, dahil yun ang naitanim niya sa isipan ko, at dahil hindi na ako ngayon isang bata na umaasa na balang araw ay tatamaan ng kidlat o maiipotan ng ibon sa ulo at magkakaroon ng powers, natuto na ako ngayon mag adjust, natuto na rin ako magfeeling mayaman, LOL, makisama sa kanila.

*Ang haba ng intro…*

~~~

Last Friday naimbetahan ako sa isang pagtitipon, isang thanks giving. Nakarecieved ako ng PM mula sa pamangkin ng asawa ko, “Tito attend ka bukas after prayer sa thanks giving ni baby”. Nagulat ako, muntik na akong magsaing ng kanin para kainin lahat pati rice cooker dahil sa kaba na naramdaman ko, na parang kinukuryente ang laman loob ko, muntik ko nang gawin tea ang medyas ko at isampal ang paa ko sa mukha ng kasama ko.

“Oh my betlog na aalog-alog” ang nasa isip ko, “pupunta o hindi” ‘yan ang umiikot na tanong sa isip ko na tila kinakain ang laman ng utak ko. Ang ginawa ko’y madali kong tsinek kung pasok sa criteria ng okasyon na hindi ko dapat dalohan.

Mga rich kids, check, mga rich families, check, mga pogi at magaganda, check, karamihan first time ko mamemeet, check, at mga langit, check, paano na ito? Halos hindi na ako makatulog sa kakaisip kung pupunta ba ako o iinom ng isang tasang downy na may halong tatlong kutsarang zonrox with downy din, oo, dapat may downy lagi para swabe. Hanggang sa naglevel 2 ½ na ako sa pag-iisip, kailangan ko pumunta dahil pamilya sila ng asawa ko. Ang dapat na nandon ay ang asawa ko at dahil nasa dulo siya ng dila ng Saudi hindi siya makakadalo, kaya kailangan ako ang nandon bilang kaisang diddib niya at kadikit dila at oppsss. Kaya ang naging desisyon ko ay ang pumunta on behalf of my wife, ‘yun ang inisip ko, pupunta ako sa digmaan alang-alang sa asawa ko. Bahala na si batm…..si Ako.

Sabi ng asawa ko, “Be yourself honey” para hindi ka kabahan. Lalo akong kinabahan, dahil kilala ko ang sarili ko, may pagka-naughty ako ng kalahati, bwehehehe, baka hindi nila 'yun magustohan. May mga oras at panahon talaga na hindi kailangan maging “Be yourself” ka, kailangan mo gamitin ang kabilang self-mo, para maging ibang tao. Paminsan-minsan kailangan maging ibang tao ka rin. Lahat ng tao ay may dalawang personality, “Ang tunay na sarili mo” at ang “Isa pang tunay na sarili mo” lahat ikaw ‘yon, malabo lang ako mageksplika. 

Swerte ako dahil may kakayahan akong lahat gamitin ‘yon sa tamang paraan at saktong oras, sa oras ng pangangailangan. ‘yun iba kasi minsan dahil sa sobrang kaba nito, ang naihaharap niya ay ‘yung maling “sarili” niya sa mga tao, kaya thumbs down at middle finger ang nakukuha niyang grado. Hindi ko alam kung nagets niyo ako, basta ‘yon na yon. BOOM!!! Ang gusto ko lang sabihin ay kailangan alam natin gamitin pareho ang dual personality natin.

~~~

As expected, maraming tao sa salo-salong iyon. Sa pintuan parang gusto ko nang magback out patumbling palabas at sumigaw ng “Saider”. Pero nandon na eh, nakita ko na ang handa, sayang kung magbaback out pa ako, diba, mukhang masasarap pa naman ang luto, mga paborito ko pa ata.

Tulad ng inaasahan ko, sa una, feeling alien na naman ako na nakikihalubilo sa mga tao. Bago sa isang lugar eh, mga bagong mukha, at mga hindi kaamoy. Pero salamat naman dahil marunong pala tumanggap ng tulad ko ang bagong kapamilya ko, marunong silang ituring na tao ang alien na tulad ko.

Natuwa, nakitawa, nahiya, nakikuwento, nakikinig, nakibusog, nasiyahan, at kung anu-ano pang masasayang feelings ang naisaksak nila sa katawan ko. Umalis akong may baon pang mga pagkain, how cool is that eh?

Naging masaya ang gabing iyon, kahit medyo sinira ng isang manyakis na driver na nasakyan ko pauwi. Tsk. Sumpa ang magkaroon ng kyut na mukha dito sa bansang Saudi Arabia. Sa next story ko nalang ito ikukuwento.

Maraming salamat sa inyo…

Alam kong hindi nila ito mababasa, sana sa pamamagitan nito ay medyo maiparating ko sa kanila ang  aking pasasalamat.

Share